Są takie aspekty naszej relacji z pieniędzmi, w których możemy być mistrzami albo takie,w których czujemy swój brak kompetencji. W miarę uzdrawiania relacji z pieniędzmi rozwijamy się w ośmiu obszarach.

1. Przejrzystość

Mniej więcej połowa ludzi, z którymi pracuję – pisze Bari Tessler w książce „Art of Money” – w pewnym momencie przyznaje z zakłopotaniem, że nie ma zielonego pojęcia, ile zarabia, wydaje i oszczędza co miesiąc. (…) Być może przejrzystość jest twoją naturalną mocną stroną w obszarze finansów, ale dla większości ludzi przyjrzenie się swoim finansom to Bardzo Przerażająca Sprawa. Przejrzystość to punkt wyjścia do stworzenia szczerej, zaangażowanej relacji z pieniędzmi.

2. Zażyłość.

Być może nie wiesz, jak zachowujesz się w kontakcie z pieniędzmi, jakie masz wzorce zakupowe i co naprawdę czujesz w kwestii zarabiania, jakie masz mocne strony, trudności i dziwactwa związane z pieniędzmi. (…) Zażyłość z samym sobą w obszarze pieniędzy wymaga zwrócenia zaciekawienia, empatii i namysłu w stronę własnych zachowań i stojącej za nimi motywacji. Oznacza to zwrócenie taktownej uwagi na to, co robimy i na to, czego nie robimy z naszymi pieniędzmi.

3. Wiedza

Większość z nas nigdy nie zdobyła rzeczywistego wykształcenia w dziedzinie finansów. Ale mam dobre wieści – język finansów nie jest aż taki trudny. Jeśli masz motywację do nauki, a także cierpliwość do ćwiczeń i empatię dla siebie, kiedy zdobywasz wiedzę, naprawdę możesz to zrobić. Możesz się nauczyć i czerpać radość z systemu monitorowania wpływów i wydatków ( nawet jeśli jesteś kiepski z matmy). Możesz się nauczyć tego, czym zajmują się zawodowcy od finansów, i zacząć tworzyć długofalowe plany dotyczące pieniędzy.

4. Poczucie ulgi i spokój umysłu

Wiele osób doświadcza ogromnego stresu i lęku związanego z pieniędzmi, niezależnie od tego, jak dużo (albo mało) ich mają. Pieniądze stanowią główną przyczynę stresu w związkach. Są źródłem nieustannego pasma zmartwień u większości przedsiębiorców. Możesz osiągnąć większy spokój, gdy zajmiesz się swoimi pieniędzmi w konsekwentny, regularny, trwały i świadomy sposób. Albo możesz osiągnąć jeszcze większy spokój umysłu, kiedy nauczysz się rozluźniać mięsień oszczędzania, sięgać po profesjonalne wsparcie w podatkach albo pozwalać sobie na wyrażanie wszystkich silnych emocji związanych z pieniędzmi, zamiast dusić je w sobie.

5. Sukces

Sukces jest pojęciem niezwykle subiektywnym, dlatego zachęcam was do odkrycia albo stworzenia swojej własnej definicji. Sukces może oznaczać dla ciebie zwiększenie dochodów w tym roku, przeznaczenie większej ilości funduszy na działalność charytatywną albo odczuwanie większego spokoju w okresie rozliczeń podatkowych. Przedsiębiorca może poczuć, że odniósł sukces finansowy, kiedy potrafi ustalać takie stawki, jakie naprawdę chce, i podać je wyraźnie i swobodnie potencjalnym klientom.

6. Poczucie własnej wartości

Jeśli część twoich wzorców zachowania albo napięć w związku z pieniędzmi wynika z kwestii braku poczucia własnej wartości lub szacunku do samego siebie, bądź dla siebie wyjątkowo łagodny i cierpliwy. (…) To subtelna praca, która wymaga czasu.

7. Nadzieja

Nadzieja to dar uwierzenia, że sprawy mogą się ułożyć inaczej. Nadzieja ma również wymiar praktyczny – motywuje nas do tego, żebyśmy poradzili sobie z przytłaczającymi zadaniami. Każdy najmniejszy krok, który zrobisz na swojej drodze do nawiązania relacji z pieniędzmi, umocni twoją nadzieję.

8. Wsparcie

Wielu z nas żywi przekonanie, że musimy poradzić sobie ze sprawami finansowymi całkiem sami. Zaakceptowanie jakiejś formy pomocy ma kluczowe znaczenie – przegadanie z terapeutą albo z przyjaciółką emocji związanych z długami, naszkicowanie planu miesięcznych wydatków albo przedyskutowanie z coachem finansów spłaty zadłużenia. (…) Sięgnięcie po pomoc to jedna  z najmądrzejszych, najbardziej proaktywnych i inspirujących rzeczy, jakie możesz zrobić.

Bari Tessler – psycholożka, terapeutka finansowa z USA,

fragmenty książki „Art of Money”.

W kalendarz wpisuj nie tylko zadania. Czekanie na coś przyjemnego  jest samo w sobie przyjemnością. Intensywniejsze emocje towarzyszą nam, gdy czekamy na przyjemne wydarzenie, niż gdy później to wydarzenie wspominamy – wynika z eksperymentu psychologów.

Radzą wykorzystywać naszą zdolność do ekscytowania się tym, co ma się zdarzyć, by podnieść satysfakcję z życia. Jak? Zakładasz właśnie nowy kalendarz na 2025r.? Warto wpisać na kolejnych stronach nie tylko obowiązki, ale też to, co sprawia nam przyjemność.    Np. zaplanować oglądanie filmu, czytanie książki, koncert.

- Widok takiego planu pomaga równoważyć stresy i napięcia, daje poczucie, że nasze życie to nie tylko bieganie z wywieszonym językiem od zadania do zadania – mówi Karolina Wójcik, psycholożka z Uniwersytetu SWPS.(…) Jeśli cieszą cię wyjazdy, w nowym kalendarzu wpisz je z dużym wyprzedzeniem. Z takim planem zawsze będziesz raczej przed urlopem niż po urlopie.  

Oprac. na podst. artykułu Katarzyny Staszak, GW

1. Wyrażaj wdzięczność. Wdzięczność jest nie tylko samą w sobie pozytywną emocją, ale może długofalowo zmienić naszą perspektywę patrzenia na życie. Jak trenować wdzięczność? Pomaga codzienne zapisywanie kilku rzeczy, za które jesteśmy wdzięczni danego dnia. Np. rozmowa telefoniczna z bliską osobą, spacer, dobry obiad, przeczytana książka. Można też robić przed snem podsumowanie pozytywnych rzeczy z dnia.
2. Szukaj towarzystwa. Potrzebujemy więzi z innymi ludźmi. Badania pokazały, że dobrostan o wiele bardziej zależy od tego, jakie relacje tworzymy z innymi ludźmi niż od genów czy majątku.
3. Uśmiechaj się. Zwykły uśmiech może sprawić, że czujemy się lepiej. Hipoteza sprzężenia zwrotnego twarzy zakłada, że mimika może wpływać na nasz nastrój. Uśmiechaj się więc do siebie, bez powodu i uśmiechaj się do innych.
4. Wprowadzaj nowości. Szybko przyzwyczajamy się do pozytywnych doświadczeń i przestajemy je zauważać. Potrzebujemy czegoś, co je odświeży. Sposobem na to jest wprowadzanie nowych elementów do codzienności. Grupie osób polecono traktować zwykły weekend jak wakacje. To poprawiło ich nastrój w poniedziałek i dało większą satysfakcję z weekendu.
5. Pomagaj innym. Pamiętasz to przyjemne uczucie, gdy dajesz komuś prezent i widzisz jak się z niego cieszy. Możesz czuć się tak częściej. Przygotuj dla kogoś bliskiego małą niespodziankę. Powiedz coś miłego obcej osobie. Dziękuj i głośno doceniaj ludzi.
6. Ogranicz nieprzyjemności. Nie lubimy tracić czasu na rzeczy, przez które „cierpimy”. Dla kogoś będzie to prasowanie i sprzątanie, dla innych gotowanie czy dbanie o ogród. Jeśli możemy pozwolić sobie na zlecenie komuś tego, czego nie lubimy robić, nasze poczucie zadowolenia z życia wzrośnie.
7. Ogranicz korzystanie ze smartfona i mediów społecznościowych. Badania sugerują, że ograniczenie korzystania ze smartfonów i mediów społecznościowych może potencjalnie poprawić poczucie szczęścia, ponieważ korzystanie z nich odwraca uwagę od angażowania się w interakcje społeczne lub nawet całkowicie je wypiera.

Powyższe wnioski uzyskano z analizy badań naukowych przeprowadzonych przez naukowców kanadyjskich. Wyniki analizy opublikowało czasopismo „Annual Review of Psychology”.

Opracowano na podstawie artykułu w GW.  

Stres? Odetchnij głęboko. Albo nie. Weź książkę i poczytaj. Nawet nie musisz długo.

Sprawdzono to na Uniwersytecie Sussex.

-  Na początku badania ochotnicy nie byli zbyt zrelaksowani, kazano im zrobić testy i ćwiczenia, które podniosły im ciśnienie. Potem zastosowano różne metody relaksacji. Okazało się, że najskuteczniejsze było czytanie: redukowało poziom stresu o 68 proc. – podsumował prowadzący badanie neuropsycholog dr David Lewis.

Wystarczyło czytać w ciszy zaledwie przez sześć minut, aby spowolnić tętno i złagodzić napięcie mięśni. Poziom stresu u czytelników był potem nawet niższy niż przed przystąpieniem do badania.

Dla porównania – słuchanie muzyki obniżyło stres o 61 proc., wypicie kawy lub herbaty o 54 proc., a spacer o 42 proc. Najgorzej w tej konkurencji wypadło granie w gry wideo. (…)

Psycholog prof. Raymond Mar odkrył, że ci, którzy przeczytali fikcję literacką, radzili sobie w teście społecznym ( oceniającym kompetencje społeczne) lepiej niż ci, którzy czytali literaturę faktu.

Z badań filozofki dr Helney Hollins z University College w Londynie wynika z kolei, że czytanie fikcji literackiej zwiększa zdolności krytycznego myślenia. Angażując się w budowaną przez autora historię, czytelnicy rozważają alternatywne scenariusze i pomysły poprowadzenia fabuły. Analizują motywacje i przeżycia bohaterów, tworzą możliwe drogi rozwoju fabuły. To bardzo poprawia ich myślenie, wnioskowanie, zdolności poznawcze. (…)

Czy jednak tak samo jak czytanie, działają na nas audiobooki? Okazuje się, że jeśli mamy się czegoś uczyć, to skuteczniej robić to jednak z książek niż z głośnika czy słuchawek.

Ale audiobooki w przypadku czytania dla przyjemności tworzą społeczną i intymną przestrzeń, której łatwiej ulegamy i co ciekawe, czujemy się przy tym mniej samotni i bardziej zaangażowani.

Być może audiobook przynosi podobne efekty, co czytanie na głos. Widzimy to w czytaniu dzieciom – wyzwala to poczucie bliskości i więzi.

Colin MacLeod, psycholog z University of Waterloo w Kanadzie, badał wpływ głośnego czytania na pamięć. On i jego współpracownicy pokazali, że ludzie zapamiętują słowa i teksty lepiej, gdy czytają je na głos, niż gdy czytają je po cichu. Ten poprawiający pamięć efekt głośnego czytania jest szczególnie silny u dzieci, ale działa również u osób starszych.

Fragmenty artykułu Olgi Woźniak „Recepta na stres”

GW , 13.12.2024.

Myślę, że w naszej pracy jesteśmy właśnie kompanami innych ludzi. Mamy ogromny przywilej uczestniczenia w czyimś życiu i próby wnoszenia tam światła. W kontakcie między terapeutą a pacjentem jest coś bardzo witalnego – otwartość, uczciwość, poszukiwanie prawdy. To jest esencja tej relacji.

Ora Dresner

„Zawsze jest ciąg dalszy. Rozmowy z psychoterapeutami”.  Justyna Dąbrowska

Leczenie rozpoczyna się z chwilą, kiedy pacjent spostrzega, że terapeuta przysłuchuje mu się baczniej aniżeli on sobie i dziwi się, dlaczego. On też zaczyna słuchać, zarówno siebie jak i terapeuty. Jednak, aby ciekawość pacjenta została pobudzona, pacjent musi doświadczyć jedynej w swoim rodzaju uwagi, jaką poświęca mu terapeuta.

„Sztuka oczywistości” Bruno Bettelheim

Bycie psychoterapeutą Skoncentrowanym na Emocjach i ich doświadczaniu powoduje, że mam fundamentalne zaufanie do swoich emocji oraz do emocji innych osób. Wierzę, że wiodą one nas do najlepszego miejsca w danej chwili oraz że nasze emocje są nam potrzebne. Zapewniają nam przetrwanie, pomagają nawigować w rzeczywistości wewnętrznej i zewnętrznej, pełnią funkcję komunikacyjną informując o ważnych potrzebach.

Krzysztof Błażejewski,

„Po sąsiedzku. Nie pomagam ludziom w tym, żeby czuli się lepiej…

Pomagam w tym, żeby stawali się lepsi w czuciu”.

Idiomy, wrzesień 2023

Dlaczego ludzie uciekają akurat w pracę, a nie w inną sferę życia?

Joanna Flis: Wielu dorosłych to osoby mocno lękowe, boją się rzeczywistości, a praca jest przestrzenią, którą można stosunkowo łatwo kontrolować. To mikrożycie jak w laboratorium. Wtedy życie zawodowe jest rodzajem ucieczki od żywiołowości życia. Jest bardziej przewidywalne niż partner, wychowanie dzieci. W życiu osobistym to dużo trudniejsze, zasady są płynniejsze, ludzie nieprzewidywalni, a całość kończy się śmiercią. (…) Osoba, która korzysta z pracy w sposób ponadwymiarowy, używa jej głównie do tego, żeby kontrolować poczucie własnej wartości, lęki.

Wciąż żyjemy w kulturze zapracowania. Nasza kultura gloryfikuje aktywność. Im więcej pracujesz, tym jesteś bardziej wartościowym człowiekiem.

Kto jest narażony na skłonność do ponadwymiarowej pracy? Jakie zawody najbardziej wciągają?

Zbyt duże zaangażowanie w pracę dotyczy nie tylko pracowników korporacji, prawników, menedżerów. Takie problemy mają również osoby zajmujące się zawodowo niesieniem pomocy. Pielęgniarki, terapeuci, pracownicy socjalni. Osoby, które pracują w pomocy psychologicznej, pedagogicznej, psychoterapeuci, lekarze, ratownicy medyczni. (…) To często osoby z misją, a tam, gdzie pojawia się misja, jest sporo przepracowania. Misyjność to chęć bycia potrzebnym, ważnym. U takich ludzi często pojawia się dziecięca, niezaspokojona potrzeba uznania przy jednoczesnym zaniedbywaniu swoich potrzeb. Taki dorosły był kiedyś najprawdopodobniej dzieckiem pomijanym, teraz szuka uznania, chce być zauważonym. Nie umie tego znaleźć dla siebie, więc zaspokaja potrzeby innych ludzi, licząc na głaski, docenienie, podziw.

Czyli praca to świetna wymówka od życia i związków?

Genialna. Używamy jej, żeby ustanawiać granice tam, gdzie nie umiemy tego zrobić w inny sposób. I nie tłumaczyć się z własnych emocji. Dziecko chce się pobawić wieczorem, a my nie mamy siły i ochoty? Zamiast powiedzieć o tym wprost, łatwiej oznajmić: muszę odpisać na ważnego maila z pracy. Nie mamy ochoty na spacer z partnerem, kino, seks, nie chcemy rozmawiać o ważnych sprawach – można zasłonić się obowiązkami zawodowymi. (…) Dorośli uciekają w pracę nie tylko od innych dorosłych, ale też często od dzieci.

Dlaczego się ucieka od dziecka?

Z różnych powodów. Wielu dzisiejszych dorosłych ma kłopot ze znoszeniem dziecięcej złości. Rozumiemy, co to jest kryzys dwu- i czterolatka, ale wewnętrznie budzi to w nas sprzeciw i dyskomfort. Nie ukrywajmy też, że liczba dzieci, które cierpią na zaburzenia psychiczne, obniżenie nastroju, nastolatków mających zachowania opozycyjno – buntownicze, rośnie.

I wielu dorosłych tego nie wytrzymuje?

Tak. Można nie lubić u dzieci pewnych zachowań, ale w Polsce nie wypada tego powiedzieć. (…) Nieprzyjemne uczucia wobec dziecka mogą skutkować ograniczeniem kontaktu z nim do niezbędnego minimum i ucieczką w pracę. (…) Wiele osób jest potwornie zmęczonych swoimi dziećmi. Zawsze mieszkaliśmy w trochę większych społecznościach. Dziecko miało większą liczbę opiekunów: babcie, ciotki, starsze rodzeństwo, sąsiadki. Była instytucja podwórka. Rodzice spędzali mniej czasu z dziećmi  i łatwiej było im wyznaczyć granicę, za którą był świat dorosłych. Od jakiegoś czasu dzieci są głównie na głowie rodziców, ludzie nie mają dość przestrzeni, co może powodować zmęczenie, frustrację i wypalenie. Pojawia się ucieczka w robotę.

Inaczej uciekają w pracę kobiety i mężczyźni?  

Moim zdaniem wiele kobiet traktuje pracę w domu (sprzątanie, gotowanie) właśnie jako formę usprawiedliwienia, żeby się odciąć od reszty rodziny i spędzić ten czas same ze sobą: ze swoimi myślami, słuchawkami na uszach i ulubionym podcastem. Potrzebują domowych obowiązków jako pretekstu.

Fragmenty wywiadu z Joanną Flis psychologiem, psychoterapeutą.